'Waar twee of drie...': Verbintenisviering Vlaamse lekendominicanen

Schreeuw voor verzoening

Alle ingrediënten waren op zondag 28 september aanwezig om er voor de Dominicaanse Lekengemeenschap in Vlaanderen een mooie dag van te maken. En zo geschiedde. In het bijzonder voor Marlies Akkermans, Marc Lamote, Myriam Vandenberghe en Kristin Wouters.

Onder het motto “Waar twee of drie…” beloofden zij voor altijd te leven volgens de Regel van de Lekengemeenschap van de Heilige Dominicus en spraken zij opnieuw hun engagement uit dat zij binnen de Dominicaanse Lekengemeenschap al eerder hadden opgenomen. De unieke plaats van het gebeuren - de prachtige Dominicanenkerk vlak bij de zee in Knokke/Het Zoute – inspireerde de vele aanwezigen om na te denken over de zorg voor het geloof en het charisma van de Dominicaanse Lekengemeenschap.

Het intredelied ging over vrede – hoe kan dat anders in deze tumultueuze tijd? Ook het openingsgebed was een schreeuw voor verzoening. “Spreek uw woord van leven, leef op in ons en vorm ons om tot mensen van hoop”, klonk het aan het slot. Daarna werd gereflecteerd over een tekst waarin Timothy Radcliffe, de voormalige Magister van de Orde, zich over de betekenis van de lekendominicanen buigt. “Laten we niet vergeten dat de vernieuwing in de Kerk vaak door leken tot stand is gekomen”, aldus Timothy Radcliffe. En hij vervolgt: “Ik denk dat de cruciale vraag voor de Kerk vandaag het leiderschap van de leken is, geworteld in het doopsel. Daarom hebben we lekendominicanen nodig die lekenleiders zullen zijn. Dat veronderstelt een gedegen theologische vorming omhun specifieke rol te begrijpen. Hoe dan ook moeten we blijven vertrouwen op de vitaliteit van leken."

'Als getuigen door het leven gaan'

De evangelielezing bracht het verhaal van de Emmaüsgangers (Lucas 24, 13-35). Zeer herkenbaar voor Jezus’ handelen, vertelde broeder Bernard De Cock, religieus begeleider van de Dominicaanse Lekengemeenschap. Jezus verschijnt in ons leven, wordt herkend en verdwijnt. Ondertussen helpt Hij ons verdriet, onze machteloosheid en ons lijden onder woorden te brengen. Zodoende onthult Hij het mysterie van Gods menswording. Maar dan is het aan ons om zelf de opening naar God te maken, om Zijn boodschap tot leven te brengen, om onze angst achter ons te laten en verkondigers te worden. Lekendominicanen, zei broeder Bernard, treden toe tot een gemeenschap van mensen die al even kwetsbaar zijn, maar die desondanks als getuigen door het leven gaan.

Handoplegging

Na het zingen van “De heer is onze reisgenoot” spraken Marlies, Marc, Myriam en Kristin de eeuwige gelofte uit en volgde de handoplegging door broeder Bernard en door Geert Laleman, de voorzitter van de Vlaamse lekendominicanen. Het professieboek werd ondertekend en de vier lekendominicanen lazen de voorbeden – “Wie spreekt heeft woorden nodig, wie muziek maakt heeft noten nodig en wie gelooft heeft zijn gebeden.”

Na het zingen van het Salve Regina en het Dominicaanse zegengebed werd gezongen: “Gaat dan op weg, deel je dromen, de hoop en de verhalen. Geef elkaar kracht om het Woord van de Schrift te vertalen. Als wij dat doen, blijft onderweg Gods visioen liefde en warmte uitstralen.”

Het klonk als een hoopvolle boodschap én een krachtige samenvatting van wat we die dag in Knokke mochten ervaren.