Proloog: De Hemelvaart

Handelingen van de Apostelen 1, 1-11

Proloog

1Het eerste boek, dat ik geschreven heb, Teófilus, ging over alles wat Jezus gedaan en geleerd heeft 2tot aan de dag waarop Hij zijn opdracht gaf aan de apostelen die Hij door de heilige Geest had uitgekozen, en ten hemel werd opgenomen. 3Na zijn sterven toonde Hij hun met vele bewijzen dat Hij in leven was. Hij verscheen hun gedurende veertig dagen en sprak met hen over het Rijk Gods.

Laatste samenkomst; Hemelvaart

4Terwijl Hij met hen at, beval Hij hun Jeruzalem niet te verlaten maar de belofte van de Vader af te wachten, “die gij van Mij vernomen hebt: 5Johannes doopte met water, maar gij zult over enkele dagen gedoopt worden met de heilige Geest.” 6Toen zij eens bijeengekomen waren stelden zij Hem de vraag: “Heer, gaat Gij in deze tijd voor Israël het koninkrijk herstellen?” 7Maar Hij gaf hun ten antwoord: “Het komt u niet toe dag en uur te kennen die de Vader in zijn macht heeft vastgesteld. 8Maar gij zult kracht ontvangen van de heilige Geest die over u komt, om mijn getuigen te zijn in Jeruzalem, in geheel Judea en Samaria en tot het uiteinde der aarde.” 9Na deze woorden werd Hij ten aanschouwen van hen omhooggeheven en een wolk onttrok Hem aan hun ogen. 10Terwijl zij Hem bij zijn hemelvaart gespannen nastaarden, stonden opeens twee mannen in witte gewaden bij hen, 11die zeiden: “Mannen van Galilea, wat staat ge naar de hemel te kijken? Deze Jezus die van u is weggenomen naar de hemel, zal op dezelfde wijze wederkeren als gij Hem naar de hemel hebt zien gaan.”

Buitelen

Onze kleindochter is gezegend met een flinke dosis leeshonger en een grote interesse voor alles en nog wat… Maar ze spreekt razendsnel alsof ze bang is dat haar leven te kort zal zijn om alles gezegd te krijgen waar ze zo vol van is.

De aanzet van dit tweede boek van Lucas roept iets gelijkaardigs op: een groot enthousiasme om de lezer te betrekken in het avontuur dat Jezus na zijn dood verderzet in en met zijn apostelen.

Deze eerste perikoop weerlegt alvast twee valse verwachtingen: een politiek herstel van Israël en afwachtend naar de hemel staren. In plaats daarvan wordt liefdevolle nabijheid en kracht beloofd om samen antwoord te kunnen geven, antwoord te kunnen zijn, op de vragen van de wereld.

Bijna struikelend over de vele gebeurtenissen weet Lucas in enkele zinnen de voorbije tijd op te roepen én de lezers verwachtingsvol te betrekken op de toekomst.

Net als bij zijn evangelie richt hij zich tot Teofilus: hij/zij die van God houdt… Aangezien de bijbelgeleerden niet kunnen bevestigen dat Teofilus een persoonsnaam is, mogen we ons -ook vandaag- als lezer persoonlijk aangesproken weten.

De multiculturele context van de eerste christenen verschilt m.i. niet zoveel van de onze. In mijn interlevensbeschouwelijke contacten bijvoorbeeld ervaar ik een gedeelde (h)erkenning van bestaansmysterie: “we hebben noch onszelf noch de wereld gemaakt, maar we weten er ons samen dankbaar en verantwoordelijk voor”. We geven weliswaar verschillende namen aan dat bestaansmysterie, maar de theofilussen onder ons spreken over en met ‘God’ en zien de samen gedragen verantwoordelijkheid als uiting van liefde.

In zijn encycliek Laudato si’ richtte Paus Franciscus zich tien jaar geleden ook tot de seculiere wereld vanuit een diep besef dat we samen verantwoordelijk zijn voor ons gemeenschappelijk huis.

Het is nu geen tijd om naar de hemel te staren, maar om de hand aan de ploeg te slaan voor vrede-meer dan ooit-, heelheid -meer dan ooit- en gerechtigheid -meer dan ooit. Jezus gaat ons voor. Er is kracht beloofd om die weg voluit te gaan. Mogen we hopen dat we ooit -buitelend over onze woorden- niet uitverteld raken over wat de Geest in ons bewerkt aan vrede en gerechtigheid tot het uiteinde van de aarde.