In het begin

Het Woord is vlees geworden. Is er in de onuitsprekelijke ervaring van het geloof een mooiere uitdrukking dan die? Leven met de intieme overtuiging dat God ervoor gekozen heeft om onze menselijke conditie te delen.

Dat het leven zo de moeite waard is dat hij besloot het te belichamen. Dat ons lichaam het mooiste omhulsel is dat we hebben gekregen om onze bestemming te vervullen. Het is ongetwijfeld om die reden dat hij ervoor koos om het te bewonen voor de duur van een aards bestaan.

Maar er is meer: God is niet alleen vlees geworden, maar heeft ook onder ons gewoond. Dat zou hetzelfde zijn als zeggen dat God is verhuisd. Ja, je hebt me goed gehoord, hij is verhuisd. Hij verliet zijn hemel om naar onze aarde te komen. Oh, hij nam niet veel met zich mee. Alleen een beetje van zijn goddelijkheid. Dus God maakte zichzelf dichtbij, dat wil zeggen, hij maakte zichzelf de naaste van zijn schepselen. God komt naar ons toe. Hij is niet langer een ondefinieerbare godheid. Hij is één van ons. Zijn incarnatie is zijn komst naar de wereld, die het op zijn beurt mogelijk maakt dat mensen tot God komen. Door de incarnatie van de Zoon delen we een gemeenschappelijke menselijkheid die doordrongen is van goddelijkheid in de Geest. Door een van ons te zijn, zijn we een beetje van Hem geworden.

De afstand die ons van elkaar scheidt is zo oneindig klein. Met andere woorden, we zijn Gods naasten, God is zo dicht bij ons gekomen dat hij in ons woont. Dit is wat elke man en vrouw toewijdt aan God. Deze toewijding wordt bevestigd in de gebeurtenis van de opstanding, die in ieder van ons plaatsvindt.