“Waar ik heen ga, kun jij niet volgen”
Petrus is een mooie prater... Hij zegt dat hij klaar is om voor Jezus te sterven, een paar uur voordat hij hem verloochent. Maar laten we niet de eerste steen naar Petrus gooien... . Petrus is net als wij: vol moed en lafheid. Opnieuw beseft Petrus gewoon niet wat hij zegt... Hij zegt zeker wat hij denkt. Maar hij meent niet echt wat hij zegt...
En Jezus nodigt hem uit om zijn leven los te laten... Het evangelie vertelt ons voortdurend: er ontbreekt echt iets dat we moeten winnen! Het is de ruimte die ons in staat stelt om te ademen; de horizon die we nodig hebben om ons open te stellen voor het onverwachte. Het is de afwezigheid van zekerheid, die ons verlangen om te geloven verdiept; de moed, om lief te hebben zonder te bezitten; de stilte, die ons in staat stelt om te bidden; het risico, dat ons vertrouwen geeft; de leegte die onze hoop doet groeien.
Dit loslaten ervaren, is uiteindelijk onszelf beschikbaar maken voor Gods aanwezigheid in ons leven. Het is dus geen kwestie van alles opgeven, maar van alles op een andere manier ontvangen. Dit is de praktische wijsheid van het evangelie: onze eigen rommel achterlaten om alles op een andere manier te ontvangen.
En nu nodigt het evangelie ons uit voor deze praktische oefening: onze geschiedenis en onze relaties opnieuw bekijken met de volgende vraag: “Wat zijn de rijkdommen - emotioneel, materieel, spiritueel - die je het meest waardeert?”