Jezus lijkt goed naar Dirk De Wachter te hebben geluisterd – of misschien wel De Wachter naar Jezus? – wanneer Hij aan zijn leerlingen voorstelt om naar een eenzame plaats te gaan om er alleen te zijn en uit te rusten. De leerlingen hebben hard gewerkt, ze hebben het Evangelie verkondigd na door Jezus te zijn uitgezonden – Marcus benadrukt dit door hier het woord ‘apostelen’ (zendelingen) te gebruiken, slechts één van de twee plaatsen in zijn Evangelie waar dit woord voorkomt. Ze hebben zich ijverig gekweten van hun taak, want – nieuwsgierig, geïnspireerd of misschien wel genezen – komen de mensen van overal naar hen toe.
Jezus voelt dat Hij moet ingrijpen. Ook de apostelen riskeren immers een burn-out, niet zozeer omdat ze het harde werk niet zouden aankunnen (er zaten stoere vissers bij), maar wel omdat ze tijd nodig hadden bij Jezus. Een stukje hout dat wegspringt uit het vuur, een genster, dooft meestal snel uit. Om het brandend te houden moet het weer in de vlammen worden gelegd. Zo is het ook bij de leerlingen: het zijn eigenlijk nog maar beginners, ze riskeren al te snel op te branden, ze moeten regelmatig opnieuw bij Jezus komen opdat de vlam van hun bezieling zou worden aangewakkerd.
En zo is het ook met ons. Als we ophouden met Jezus bezig te zijn, als we bijvoorbeeld denken dat we dat uurtje op zondagochtend wel beter kunnen besteden dan naar de Mis te gaan of deze op televisie te bekijken, als we denken dat het Evangelie toch vooral gericht is tot de anderen maar niet tot onszelf, dooft langzamerhand de vlam in ons. Nog groter is dan het risico dat we ons laten overstelpen door al het andere in het leven, tot op het punt dat de pit helemaal verstikt geraakt. We vragen ons dan af waarom we het eigenlijk allemaal nog doen. Als ons menselijk leven bedoeld is om een leven met God te zijn, maar we net Hem hieruit schrappen, wat is dan inderdaad nog de zin en de betekenis van dit leven, van alles wat we zijn en wat we doen?
Nu kan je opmerken dat Jezus’ ‘ontsnappingsstrategie’ niet lijkt te werken. Met zijn leerlingen probeert Hij van de massa weg te raken door de boot te nemen, maar de mensen hebben hun plan door, zozeer zelfs dat ze er in slagen eerder dan zij op de voorziene bestemming aan te komen! Wanneer eindelijk rust en vakantie? En toch… Wanneer Jezus de menigte ziet, krijgt hij medelijden met hen – het Griekse origineel gebruikt hier een term die nog het best vertaald kan worden met ‘tot in het diepste van je ingewanden geraakt worden’. Zozeer is Jezus met alle mensen begaan, met allen die verdoold rondlopen als schapen zonder herder. Maar in plaats van op een lege maag zijn leerlingen opnieuw aan het werk te zetten, schiet Jezus nu zélf in actie. Uitvoerig begint hij de mensen te onderrichten.
Om het vuur in ons gaande te houden moeten wij niet enkel naar Christus toegaan, want dan zijn wij het weer die iets moeten doen, die een verplichting voelen tot iets, naast zovele andere verplichtingen, met opnieuw het risico op burn-out. Christus komt op ons toe, is tot in zijn ingewanden geraakt door ons wel en wee, is uitvoerig met ons bezig, besteedt al zijn tijd en energie aan ons. Misschien is dat wel de ‘vakantiespiritualiteit’ bij uitstek: in onszelf keren, naar die eenzame plek die Jezus ons aanbeveelt, en er tot ons laten doordringen dat Christus naar ons op reis is, nog voordat wij naar Hem op reis zijn, dat Hij tot ons spreekt, nog voordat wij de woorden hebben gevonden om tot Hem te spreken, dat Hij al als een herder voor ons zorgt, nog voordat wij beseffen kwetsbare schapen te zijn. Amen.
