Zichzelf verloochenen betekent niet zichzelf ontkennen, zich laten platdrukken door de omstandigheden of geen eigen bestaan meer hebben. Zichzelf verloochenen betekent zich niet enkel meer laten leiden door de materiële toevalligheden van deze wereld. Misschien is het vooral nog het eigen leven durven inschrijven in iets dat ons overstijgt, in een ruimte die ons te boven gaat, want hiermee betreden we de dimensie van de goddelijke eeuwigheid, waarvan het ons onmogelijk is de begrenzingen af te meten. Zichzelf verloochenen, dat is de gok van het leven wagen door afstand te doen van het eigen ego en zich te laten leiden door de Heilige Geest, die ons de hand reikt.
Door aan mezelf verloochend te hebben voor mezelf, door mezelf tegelijkertijd in te schrijven in iets dat groter is dan ikzelf ben, ben ik voortaan uitgenodigd om mijn kruis op te nemen, dat wil zeggen: de platgetreden paden van mijn leven te verlaten om me vast te klampen aan de balkonreling van het ware Leven.
Wanneer wij geconfronteerd worden met lijden of ziekte, dan gaan we ten volle de weg van onze menselijkheid. We kunnen ons meegezogen voelen als in een wervelwind, omdat we het licht niet meer zien aan het einde van de tunnel. Wanhoop kan als een gif binnensluipen in ons leven. God vraagt dan van ons om ons kruis op te nemen, Hij vraagt ons om onszelf op te richten, en verder te durven gaan dan onszelf. Door mijn kruis op te nemen, beklim ik een hoogte die me in staat stelt zekere kronkels in mijn weg op te merken, maar ook om de horizon waar te nemen die zich aan mij openbaart en mij compleet overstijgt. Vanop het balkon van mijn leven laat ik me veroveren door de schoonheid die zoveel groter is en die zijn oorsprong kent in God. Nu, na mezelf verloochend te hebben en mijn kruis te hebben opgenomen, nu kan ik Christus navolgen. Het gaat er dus niet om te lijden om te lijden. Verre van zelfs. Het gaat er eerder om te stappen in die goddelijke dynamiek, een nieuwe hoop, een vuur dat nooit dooft omdat het brandt in God. De harde realiteit van het leven confronteert ons soms met het zinloze, met de absurditeit van wat ons overkomt. Deze stenen des aanstoots kunnen, indien we er enige tijd laten overgaan, en met de hulp van de mensen die ons vergezellen en dankzij de tederheid van hun gebaren en woorden, deze stenen des aanstoots kunnen hoekstenen worden. De ontdekking van iets totaal nieuws, iets groot, iets dat alle begrip overstijgt.
Hierbij moet ik denken aan het verhaaltje over een blinde bedelaar. Voor hem stond een bordje waarop stond te lezen: “ik ben blind, help mij alstublieft”. Slechts weinigen gaven hem iets. Een dame die voorbijkwam, nam het bordje, schreef enkele woorden op de andere kant en zette het weer neer. Enkele uren laten lag de hoed van de blinde vol muntstukken en biljetten. Op het bordje had de dame geschreven: “Vandaag is het lente, maar ik kan dat helaas niet aanschouwen. Jullie die wel dat geluk hebben, geniet ervan!” Zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Christus navolgen, is misschien eenvoudigweg leren het leven op een andere manier te bekijken, het leven te bekijken en te waarderen, maar ditmaal met de ogen van God.
Amen.