Kloosterpreken

Het evangelie van deze zondag wordt traditioneel "het kruis van de prediker" genoemd! 
Je moet toegeven dat deze gelijkenis verwarrend is, zelfs schandalig. 

In de titels die aan dit verhaal gegeven zijn, 
wordt in sommige edities van de Bijbel gesproken over “de gelijkenis van de voorzichtige rentmeester”. Anderen zeggen “de onrechtvaardige rentmeester”. Kortom, ik moet bekennen dat ik niet goed weet welke les ik uit dit verhaal moet trekken! 


God is zoals de herder of de vrouw van het evangelie van vandaag: altijd op zoek van ons. Dat ben ik niet, altijd op zoek van bepaalde mensen. In tegendeel ben ik er blij als zij ver van mij zijn. Die hebben mij slecht gedaan. Ik kan hen niet vergeven. Het zou beter zijn als zij niet meer deel van mijn leven zouden zijn, maar ze zijn daar en ik kan hen niet vermijden. Daarom ben ik hoffelijk met hun, maar koud. Ik hou altijd met hen een gezond afstand. Ik ben zeker niet alleen in die toestand. In vele families en in vele werkplaatsen moeten vele mensen leven met andere mensen die zij ten minste niet graag hebben, of zelfs met wie zij een lastig verleden moeten dragen.

Bij het beluisteren van het evangelie komen de laatste woorden in me op van Steve Jobs, de na een lange ziekte overleden stichter van Apple. Hij schreef het volgende: “In de ogen van anderen, is mijn leven het symbool geworden van succes. Nochtans heb ik naast mijn werk slechts weinig vreugde gekend. Tenslotte is mijn rijkdom niets meer dan een gegeven waaraan ik gewend ben geraakt. Op dit moment, neergelegen op mijn hospitaalbed en mijn leven overpeinzend, geef ik me er rekenschap van dat alle lofprijzingen en rijkdom waar ik zo fier op was, veranderd zijn in iets onbetekenends tegenover de dood die op me wacht. Het is slechts nu dat ik begrijp, dat wanneer men voldoende geld heeft verworven voor de rest van zijn leven, we eigenlijk andere doelen moeten nastreven die niets met financiële rijkdom van doen hebben. Het gaat om andere, belangrijkere zaken: bijvoorbeeld een liefdesgeschiedenis, kunst, dromen uit onze kindertijd… God heeft ons zo geschapen dat we de liefde in het hart van elkeen van ons kunnen voelen, en niet de luchtkastelen gebouwd op het losse zand van de beroemdheid of het geld die ik verworven heb; ik zal ze toch niet met me kunnen meenemen.

Soms zijn er kleine gebaren die ons onbeduidend lijken, maar die ons uiteindelijk zullen bijblijven voor de rest van ons leven. Een ervan komt me hier voor de geest. Toen ik kind was en samen met mijn grootmoeder bij haar thuis kwam, doopte deze steeds haar vingers in een klein wijwatervat naast de voordeur, vervolgens keerde ze zich naar mij of een van haar andere kleinkinderen en nodigde ons uit eveneens een kruisteken te maken. Het was haar manier om te zeggen: “Vrede aan mijn huis”. Het was belangrijk niet te vergeten dat we niet enkel in haar huis binnentraden, maar ook in een verblijfplaats waar God aanwezig was.