Redevoering van Paulus

Handelingen van de Apostelen 13, 44-52

44De volgende sabbat kwam bijna de hele stad bijeen om naar het woord van God te luisteren. 45Bij het zien van die grote menigte werden de Joden zeer afgunstig en beantwoordden de uiteenzetting van Paulus met beschimpingen. 46Toen verklaarden Paulus en Barnabas in alle vrijmoedigheid: “Tot u moest wel het eerst het woord van God gesproken worden, maar omdat gij het afwijst en uzelf het eeuwige leven niet waardig keurt, daarom richten wij ons voortaan tot de heidenen. 47Want aldus luidt de opdracht van de Heer tot ons: Ik heb u geplaatst als een licht voor de heidenen, opdat gij tot redding zou strekken tot aan het uiteinde van de aarde.” 48Toen de heidenen dit hoorden, waren zij verheugd en verheerlijkten het woord van God, en allen die tot het eeuwig leven waren voorbestemd namen het geloof aan. 49Het woord des Heren verbreidde zich door heel die streek, 50maar de Joden hitsten de godvrezende vrouwen uit de toonaangevende kringen op en ook de voornaamste burgers uit de stad; zij veroorzaakten een vervolging tegen Paulus en Barnabas en verjoegen hen uit hun gebied. 51Dezen schudden het stof van hun voeten, ten teken dat zij met hen gebroken hadden en gingen naar Ikonium. 52De leerlingen echter waren vervuld van vreugde en van de heilige Geest.

Redevoering van Paulus

Paulus en Barnabas zou je kunnen zien als de missionarissen van het evangelie/woord van God. In vers 47 staat dat de Heer ons het volgende heeft opgedragen: Ik heb je bestemd tot een licht voor alle volken om redding te brengen tot aan de uiteinde van de aarde.

Deze zomer bezochten mijn collega van Vastenactie en ik een aantal projecten in Kenia. Daarvoor reisden we dwars door het land. Daar bleek dat het brengen van het licht daadwerkelijk ver buiten Israël is doorgegaan. In elke plaats, langs de weg, waren kerken en opleidingen vanuit de katholieke of andere evangelische kerken. Mijn in Argentinië geboren collega vond dit opmerkelijk. ‘Waar is de oorspronkelijke Afrikaanse cultuur gebleven’.

We kunnen ons afvragen: Is het missiewerk in bijvoorbeeld Kenia, de hulp die men kwam brengen, op de juiste manier gegaan? In elk geval kijken wij er heden te dage anders naar. We spreken niet zozeer meer van hulp aan, maar meer van samenwerking met partners daar.

En er is nog iets anders: is het tegenwoordig niet eerder omgekeerd. Is het niet zo dat het licht niet wordt gebracht, maar dat we juist het licht kunnen verwachten vanuit de uiteinden van de aarde?

Toen wij terug kwamen in Nederland, en ik hier naar de markt ging, zag ik, in tegenstelling tot Kenia, helemaal geen blije gezichten. Mensen waren voor zichzelf op pad. Een vriendelijk woord, dat wel, maar zo opgewekt waren de blikken veelal niet.

In Kenia werden we bij het opening van een sociaal wijkgebouw, ontvangen met dans, met muziek, met zingen. Mensen hielden toespraken bij de opening van een sociaal gebouw: 'Let the building give life to our people’ (laat het gebouw leven geven aan onze mensen). 'Miracle goes through people’ (wonderen gaan via mensen).

Molly, onze gastvrouw in Kenia, had net een eigen kapperszaak opgezet. Maar deze verloor zij door de politieke onlusten deze zomer. Ze had al zo weinig. Nu moest ze weer van voor af aan beginnen. Omgaan met een leven wat vol is van onzekerheden voor je bestaan, daar is de gemiddelde Keniaan meer in bedreven dan dat wij dat hier zijn.

Leven van wat komt, zorg voor elkaar, je hard maken voor je medemens… dat is wat we zagen in Kenia. Men ervaart daar veel directer dat je fundamenteel afhankelijk bent van elkaar. We kunnen dus wel zeggen met de woorden van Erik Borgman: De redding komt naar ons toe. Juist vanuit degenen van wie we denken dat die ’t minst te bieden hebben.