Wonderen van Petrus

Handelingen van de Apostelen 9, 32-43

Wonderen van Petrus

32Eens kwam Petrus op een grote rondreis ook bij de leerlingen die in Lydda woonden, 33en trof daar een zekere Eneas aan, die reeds acht jaar wegens verlamming het bed moest houden. 34Petrus sprak tot hem: “Eneas, Jezus Christus geneest u, sta op en maak zelf uw bed in orde.” Onmiddellijk stond hij op. 35Alle inwoners van Lydda en van de Saronvlakte zagen hem en bekeerden zich tot de Heer. 36Er leefde destijds in Joppe een leerlinge met name Tabita, wat in vertaling Dorkas, Gazelle, betekent. Zij was onuitputtelijk in het doen van goede werken en het geven van aalmoezen. 37Juist in die dagen was zij echter na een ziekte gestorven. Men waste haar en legde haar in een bovenvertrek. 38Omdat Lydda dicht bij Joppe ligt, stuurden de leerlingen, die gehoord hadden dat Petrus daar verbleef, twee mannen naar hem toe met het verzoek: “Kom zonder uitstel naar ons toe.” 39Petrus ging aanstonds met hen mee. Bij zijn aankomst brachten ze hem in het bovenvertrek, waar alle weduwen wenend hem omringden en al de kleren en mantels lieten zien die Dorkas gemaakt had toen ze nog in hun midden was. 40Petrus deed allen naar buiten gaan, knielde neer en bad. Toen sprak hij, zich kerend naar het lijk: “Tabita, sta op.” Zij opende de ogen, zag Petrus en ging overeind zitten. 41Hij reikte haar de hand en hielp haar opstaan. Vervolgens riep hij de heiligen en de weduwen en gaf haar levend aan hen terug. 42Dit werd bekend in heel Joppe, zodat velen het geloof in de Heer aannamen. 43Verscheidene dagen verbleef hij nog in Joppe bij een zekere Simon, een leerlooier.

Heilig!?

Bij de uitvaart van een graag geziene dorpsfiguur stoot iemand me aan. Wijzend naar de dochter achter de kist zegt ze waarderend: dat is een echte heilige… Die uitspraak treft me. De rouwende ken ik als een stille brave werker. Ze hoort erbij maar het adjectief heilig associeer ik niet automatisch met haar. Zij die me aanstoot is geen vrome kerkganger, haar waardering is oprecht maar het woord heilig hoorde ik nog nooit uit haar mond.

Ze verduidelijkt dat haar collega’s de dochter op handen dragen om haar authentieke nabijheid bij wie ziek en stervend is.

In míjn opvoeding heb ik op één of andere manier geleerd om heiligen te associëren met martelaren, met uitzonderlijke mensen die grootse dingen doen. Dat statuut schept een veilige afstand. En door hen te bewonderen en/of te vereren bestendig ik die afstand: “leven zoals zij kan ik niet, ik ben niet zo dapper, niet zo slim, niet zo inventief, niet zo gelovig…” Met die beeldvorming hou ik míjn leven op veilige afstand.

Iets gelijkaardigs zag ik gebeuren bij Klimaatsamenspraak, een initiatief waarbij seniorenverenigingen in gesprek gaan met Grootouders voor het Klimaat. Wanneer sommigen getuigen over hoe ze hun klimaatimpact beperken – je weet wel: zonnepanelen leggen, met de trein reizen, bij lokale boeren kopen, vegetarisch eten, investeren in windenergie enz… - merk ik dat samen met een groeiende bewondering ook de afstand tussen spreker en luisteraar groeit. Die afstand belet m.i. het appèl te horen om zelf actie te ondernemen…

Een tijd geleden zag ik in de Mechelse kathedraal een sandwichbord met daarop een kolossale aardappel en de tekst: If this can become vodka, you can become a saint. Ik heb het opgezocht, je kán wodka maken uit aardappelen.

Net als bij die uitvaart leer ik dat mijn framing rond heiligheid niet klopt en dat ook ik niet buitenspel kan blijven. In de brieven van Paulus én in Handelingen worden christenen ‘heiligen’ tout court genoemd: zij die heilvol, helend, aanwezig zijn.

Met andere woorden, ik moet niet eerst verdapperen, verslimmen of geloviger worden maar op mijn eigen vierkante meter doen wat moet gedaan: liefde doen groeien… Zó gebeuren wonderen.

Op een raam in onze buurt staat een kinderlijk enthousiasmerende quote die ik ter harte wil nemen: “Lichtpuntjes, soms zijn ze groot, soms zijn ze klein. Je hoeft ze niet te zoeken, je kunt ze ook zijn"