Liturgische voorstellen

Zo dikwijls vieren wij eucharistie, het ‘goede brood’. Waarom dan nog zo’n surplus-feestdag als ‘Sacramentsdag’? Eucharistie vieren mag geen ‘gewoonte’ worden en daarom wil de Kerk dat we eens uitdrukkelijk stilstaan bij en nadenken over de draagwijdte van samen brood breken en de beker rondreiken. Geen half-magisch ritueel bestemd voor gesloten cenakels, maar een krachtig teken dat ons aanspoort om Gods Woord om te zetten in daden van recht en gerechtigheid, in daden van menslievendheid.

Vorige week vierden we Pinksteren, het feest waarop Gods Geest neerdaalt,

ons aanvuurt te doen zoals Jezus: er-zijn-voor-de-ander in Gods naam. Vandaag staat Gods naam centraal. Gaandeweg door de eeuwen genoemd: Drie-Ene God.

Als je van iets doordrongen bent,
als je ergens enthousiast over bent,
dan sta je, zoals de apostelen op Pinksteren,
in vuur en vlam en dan straalt dat van je af
op alles wat je zegt en doet.
Zo zou het ook met ons geloof moeten zijn.
Want als je echt doordrongen bent van Gods liefde,
als dat vertrouwen je voedt,
dan straal je licht en warmte naar iedereen rondom jou.

De zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren is een beetje een stille zondag. Jezus is hemelwaarts getrokken en zijn Pinkstergeest is nog niet verschenen. De jonge Kerk voelt zich verlaten, verlamd. Maar… er komt beweging in. Het eerste wat men doet is het apostelaantal weer op peil brengen: men kiest een vervanger voor Judas. De jonge christenheid put die nieuwe veerkracht uit het gebed. Die gebedstrouw hebben zij overgenomen van Jezus die – zo blijkt uit de evangelielezing – geregeld tot zijn Vader bad, ook voor zijn vrienden.