Paaswake

“Ja,” antwoordde de tweede, ”ik heb eindelijk contact opgenomen met die mensen en hen verteld dat ik niet alleen gecremeerd wilde worden, maar dat ik mijn as ook wilde laten uitstrooien op de parkeerplaats van de supermarkt”. “Op de parkeerplaats van de supermarkt,” riep de eerste uit. “Ja, ja, je hebt me goed gehoord, op de parkeerplaats van de supermarkt, dan weet ik zeker dat mijn kinderen me elke week komen bezoeken”.

Ik kwam tot dit verhaal door een opmerking van iemand die verbaasd was dat het woord “graf” zo vaak voorkomt in het evangelieverhaal, vier keer, en hij vroeg naar de originele versie van de tekst. In het Grieks heeft het woord “graf” dezelfde stam als “herinnering”. Er is een duidelijk verband tussen deze twee termen. De graftombe is bij uitstek de plaats van herinnering, dat wil zeggen, een specifieke plaats om degenen te gedenken die niet meer onder ons zijn. Sinds het begin der tijden hebben mensen zulke plaatsen gecreëerd om het verleden beter te herinneren. Ze gaan naar die plaatsen, niet alleen om zich de mensen te herinneren maar ook gebeurtenissen die ze hebben meegemaakt.

Er zijn echter risico’s verbonden aan deze begraafplaatsen: het risico dat je de overleden persoon op geen enkele andere manier ontmoet dan op zo'n plek, of het risico dat je gevangen raakt in nostalgie naar een moment dat voor altijd voorbij is.

God de Vader heeft dit ongetwijfeld niet gewild voor zijn mensheid.

Hij wil niet dat we terugkijken alsof het heengaan van zijn Zoon niets meer was dan een historische gebeurtenis die kon worden gereduceerd tot een specifieke plaats die absoluut moest worden bezocht.

Nee, vandaag worden we nog steeds geconfronteerd met een open graf. De steen is verwijderd en de wereld is op zijn kop gezet.

Niets zal ooit nog hetzelfde zijn. Het graf staat open voor een toekomst en een elders, een ergens anders. Het gebeuren van de opstanding opent voor ieder van ons twee dynamieken.

Ten eerste staat het graf van Christus open voor de toekomst.

Het is waar dat we ons soms gevangen voelen in onze eigen gewonde geschiedenis, in pijnlijke opsluiting, in lijden en onbegrip tegenover het mysterie van ziekte en het onrecht dat daarmee gepaard gaat. Jezus komt ons bevrijden van deze obstakels, zodat we anders kunnen leren lopen op ons levenspad. Zijn opstanding opent ons voor de toekomst. En God de Zoon blijft naast ons lopen.
Hij bevrijdt ons van ons verleden zodat we een nieuwe morgen kunnen binnengaan, een nieuwe morgen die we kunnen veroveren met de wapens van liefde en tederheid. Maar zijn graf staat ook open voor een andere wereld. Er zijn geen woorden die de gebeurtenis van de verrijzenis nauwkeurig kunnen beschrijven.

We worden geconfronteerd met een mysterie waar we kunnen inkomen door het te beleven.

Dit mysterie ontvouwt zich in een diepe stilte die alleen in God begrepen kan worden, en ons geloof nodigt ons uit om het vanuit onze eigen ervaringen te benaderen. Dit graf, dat openstaat voor een andere wereld, is een teken van de dood van de dood. Door de verrijzenis van Christus is de dood dood. Oh, we allemaal de dood ervaren, maar in geloof heeft die dood niet langer het laatste woord; het zal slechts een moment zijn waarop we overgaan van leven naar eeuwig leven.

Met dit gebeuren betreden zullen het we een nieuwe dimensie in de geschiedenis van de mensheid. We waren scheppingswezens in de Vader; we worden opstandingswezens in de Zoon. Vanaf nu nemen we deel aan onze eigen opstanding.

Ja, we hebben het geluk dat we voor een open graf staan: open naar onze toekomst en open naar ergens anders.
Ieder van ons is een levend gedenkteken van God. Niets kan ons nu nog stoppen. Onze begrenzingen zijn voorgoed voorbij. God opent de weg naar het leven. Deze opstanding is niet voor morgen. Ze begint vandaag, hier op aarde. Laten we dan ook leven als mensen van de opstanding, als mannen en vrouwen die naar de toekomst kijken met de diepe overtuiging dat we door de Zoon en in de Geest eeuwige wezens zijn geworden.

Amen.