Zevende Paaszondag

Als je erover nadenkt, zijn sommige van de meest diepgaande dingen in het leven onzichtbaar voor het oog. Liefde, vrede, hoop — we kunnen ze niet rechtstreeks zien, maar we weten wanneer ze aanwezig zijn, en we voelen wanneer ze ontbreken.

Geloof is net zo.

Het geeft ons een manier van kijken naar de wereld die verder gaat dan wat zichtbaar is. Maar soms kan dat geloofsvisioen het leven moeilijk maken, omdat het ons op gespannen voet zet met de manier waarop de wereld denkt.

De heilige Stefanus, in de eerste lezing, is daar een sprekend voorbeeld van. Midden in zijn proces, terwijl de mensen woedend op hem zijn, roept hij plotseling: “Ik zie de hemel open en ik zie de Mensenzoon aan de rechterhand van God staan.” Wat een moment. Hij ziet wat niemand anders ziet. Zijn geloof stelt hem in staat om dwars door de woede en het geweld van de menigte heen te kijken, door de angst en de onrechtvaardigheid, naar een diepere werkelijkheid: Jezus Christus, verheerlijkt, levend, en aanwezig.

Maar dat visioen maakt zijn leven niet gemakkelijker. Het kost hem zelfs zijn leven. Toch reageert Stefanus niet verbitterd. Zijn laatste woorden echoën Jezus zelf: “Heer, reken hun deze zonde niet aan.” Hij wordt een getuige — niet alleen door zijn woorden, maar door zijn manier van zien en zijn manier van liefhebben. Een manier van zien die een diepere waarheid onthult. Een manier van liefhebben die vergeeft, zelfs wanneer de stenen vliegen.

Het evangelie van vandaag laat zien dat het visioen van het geloof niet alleen voor heroïsche momenten is. Jezus bidt voor iets heel eenvoudigs, maar tegelijk heel uitdagends: “Opdat zij allen één mogen zijn, zoals U, Vader, in Mij en Ik in U.” Dit is geen gebed voor oppervlakkige eenheid, niet een soort ‘laten we het allemaal goed met elkaar kunnen vinden’. Het is een eenheid die het leven van God zelf weerspiegelt — de gemeenschap van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.

Wat mij treft, is hoe Jezus deze eenheid verbindt met de zending: “Opdat de wereld gelooft.” De geloofwaardigheid van het evangelie hangt af van de zichtbare liefde en eenheid van de gelovigen. Verdeeldheid verstrooit; eenheid verzamelt. Wanneer wij deze eenheid niet leven, raakt de boodschap van Christus verloren in het lawaai van onze discussies.

Toch is het belangrijk te begrijpen dat eenheid niet hetzelfde is als gelijkheid. Jezus bidt niet voor uniformiteit. De schoonheid van de Kerk ligt juist in haar verscheidenheid — verschillende culturen, roepingen, manieren van bidden en het geloof beleven — en toch allen verbonden in dezelfde liefde van Christus.

Een mooi beeld hiervoor is dat van een koor.

Elke stem is anders — sopraan, alt, tenor, bas — maar wanneer ze in harmonie zingen, ontstaat er iets prachtigs. Het lied wordt rijker door die verscheidenheid. Maar daarvoor moeten de zangers naar elkaar luisteren. Eenheid vraagt om afstemmen, bijstellen, soms toegeven. Het is een actieve, dynamische eenheid, geen passieve.

In onze tijd worden we voortdurend verleid tot verdeeldheid. Sociale media gedijen op verontwaardiging. De politiek is soms gepolariseerd. Zelfs binnen de Kerk vervallen we makkelijk in kampen — traditionalistisch, progressief, charismatisch, academisch. Maar wanneer deze labels muren worden, vergeten we de kern van Jezus’ gebed: “Opdat zij allen één mogen zijn.”

Paus Franciscus herinnert ons er vaak aan dat

de Heilige Geest een meester is van verscheidenheid, maar ook van harmonie.

De Geest wist onze verschillen niet uit, maar leert ons hoe we ze samen in liefde kunnen beleven. Dat is onze uitdaging. Een eenheid cultiveren die niet platdrukt maar verheft, die verschillen niet verstikt maar heiligt.

Het visioen van de heilige Stefanus herinnert ons eraan onze ogen op Christus gericht te houden. Niet op wie er in een debat gelijk heeft of niet. Niet op wie er binnen of buiten hoort. Maar op Christus, die aan de rechterhand van de Vader staat en voor ons pleit. En Jezus’ gebed herinnert ons eraan dat onze eenheid geen optie is. Het is het teken bij uitstek waardoor de wereld zal weten dat het evangelie waar is.

In onze gezinnen, onze parochies, onze vriendschappen — deze eenheid begint met eenvoudige daden van luisteren, geduld, en het kiezen van relatie boven rivaliteit. Het zijn geen grootse gebaren die eenheid bouwen, maar dagelijkse beslissingen om lief te hebben.

De Eucharistie die we vandaag vieren is de plaats waar dit visioen en deze eenheid samenkomen. Hier kijken we niet met aardse ogen, maar met de ogen van het geloof. Gewoon brood en gewone wijn worden het Lichaam en Bloed van Christus. En wij, hoe velen ook, worden één lichaam in Hem. Hier wordt het visioen van H. Stefanus ons eigen. Hier wordt het gebed van Jezus om eenheid zichtbaar en tastbaar.

Moeder Teresa van Calcutta zei ooit: “Als we geen vrede hebben, is dat omdat we zijn vergeten dat we bij elkaar horen.” Dat is waaraan Jezus ons vandaag herinnert. In Hem horen we bij elkaar. Niet omdat we het over alles eens zijn. Niet omdat we allemaal hetzelfde zijn. Maar omdat we allen bemind worden door dezelfde God.

Laten we vandaag vragen om de genade te zien zoals Stefanus deze zag — om verder te kijken dan de schijn en onze ogen op Christus gericht te houden. En laten we vragen om de genade te leven zoals Jezus bad — om een eenheid op te bouwen die verschil verwelkomt, die getuigt van Gods liefde, en die de wereld helpt geloven.

Moge dit onze zending zijn, ons visioen, en ons dagelijks gebed.