Zo op het eerste gezicht
zijn het verhalen vol tegenstrijdigheden.
Hoe kun je nu de veroorzaker van de dood, de slang, maken tot symbool van genezing?
Hoe kun je nu het kruis,
teken van een vernederende dood,
maken tot symbool van een hele christenbeweging
als teken van eeuwig leven?
Een dier dat dood brengt moet worden uitgeroeid,
een kruis waaraan bloed wordt vergoten
hoort verbrand.
Ergerlijke tekens zijn het feitelijk.
Je wilt er gewoon niet aan.
Ze zouden er niet moeten zijn.
weg ermee.
Maar het tegenovergestelde gebeurt,
artsen hebben het teken van de slang op de staak
als herkenningsteken op hun auto,
en Christenen hangen het kruis in hun woonruimten, opdat we er maar vaak aan worden herinnerd.
En op Goede Vrijdag brengen we er onze bloemenhulde bij en we zingen:
wij roemen in het kruis van de Heer…
Is het zo raar? Is dat zo dwaas van ons,
zoals zo velen denken?
Misschien niet, wanneer we echt stil staan
bij wat er in deze verhalen gebeurt
en bij wat deze tekenen ons te zeggen hebben.
Wat gebeurt er wanneer mensen zich tegen God keren? Het oude volk wist er alles van,
hadden ze niet zelf gezien hoe God allerlei plagen
op de Egyptenaren afstuurde.
Nu ze zelf morren er fulmineren tegen de Eeuwige overkomt hen hetzelfde. een giftige slangenplaag
Het lijkt hun dood te worden,
maar het Verbond van de Eeuwige met hen
is sterker, toch, ondanks alles.
Waar het volk tot inkeer komt
wordt het dodelijke wapen een teken,
een waarschuwing ook, een verwijzing.
Zie ernaar op en herinner je hoe het je vergaat
als je geen gehoor geeft aan God,
zie ernaar op en weet dat genezing mogelijk is,
God wil niet de dood, maar het leven.
Het teken van de slang op de staak is een oproep,
te kiezen voor leven in Gods Geest.
Je zou ook kunnen zeggen: kijk het kwaad,
met al zijn giftig venijn maar aan,
kijk het goed aan
opdat je het kunt weerstaan…
en je leven omkeert naar God toe.
Zo ook het teken van het kruis, een ergerlijk teken, deze mensenzoon moet worden opgeheven
zoals eertijds de slang. Kijk het aan!
De toehoorders van Johannes weten dan genoeg:
Dat vraagt om ommekeer, om nieuw leven,
ander leven, eeuwig leven. Weet je nog...
na die ergerlijke dood volgde zijn verheerlijking,
zijn opstanding, nieuw leven
Het opzien naar de Gekruisigde roept niet op
tot verwoesting en ergernis,
maar tot ommekeer, tot anders leven, tot nieuw leven
Zo is het kruis een reddend teken
voor wie wil zien met gelovige ogen.
Je kunt het kruis nu eenmaal niet voorbijgaan,
je kunt er niet omheen, het hangt op de voorgrond.
Ik weet dat het bij ons thuis boven de deuropening hing,
constant werd je ermee geconfronteerd.
Om je bang te maken? Ik dacht het toen, als kind.
Jezus stierf voor onze zonden, omdat wij zo slecht waren, God nog aan toe…
Nu mag ik beter weten:
het is niet om je bang te maken,
maar om je alert te maken,
om het aan te zien, het kruis van Christus,
Hij kon door zijn lijden en dood heen
nieuw leven ervaren.
Kunnen wij mensen door lijden en dood heen
nieuw leven ervaren?
Wie ben ik om daar "ja" op te antwoorden.
Makkelijk praten als je zelf redelijk gezond bent.
Maar toch, ik merk het wel, bij een ziekbed,
bij iemand die lijdt aan het leven
en een groot kruis te dragen heeft.
Een vrouw die erg depressief was zei me:
"Kan dit nu zo maar, dat ik dit allemaal te dragen krijg, het is toch niet eerlijk?"
Nee, het is ook niet eerlijk,
maar daar wordt niet naar gevraagd.
Jouw kruis is er, levensgroot.
Je gaat er bijna aan onderdoor.
Terwijl de bedoeling was dat je zou ervaren:
Wie in Jezus gelooft, die leeft.
.. ja hoe dan?
Durf je het toch aan, soms even, om te geloven
dat je niet verloren gaat,
dat je er niet aan onder door gaat,
dat er voor jou leven mogelijk is?
Net zoals voor de Mensenzoon.
Zijn kruis en zijn dood waren niet het einde.
Hij ging daar doorheen
om teken van leven te kunnen zijn.
Om Gods liefde voor mensen zoals u en ik
te laten zien.
Durf je het aan zo naar het kruis te kijken,
naar jouw kruis te kijken?
Het is niet het einde,
het leven heeft meer voor ons in petto.
Kunnen wij, mensen, in Jezus' Geest zoeken
naar die kleine spoortjes van licht,
elkaars kruis helpen dragen, onder ogen zien?
Kruisverheffing werd vaak samen gevierd met ziekenzondag, geen slechte combinatie.
In ons ziek-zijn, in ons lijden, bij onze kruisweg
kan het kruis van Jezus een teken van hoop worden, van leven.
De esculaap, teken van de slang
die genezend en levensreddend werkt,
het kruis, teken van redding door de Eeuwige,
in beide verhalen staat het woord verheffing:
omhoog geheven wórden
En zelf opstaan tot nieuw leven, hier en nu.
Misschien kunnen we als zieken en gezonden
dit elkaar aanzeggen, bemoedigen,
juist omdat we ons als Christenen
onder het teken van het kruis stellen.
Het roept ons op om in Jezus' geest
reddend nabij te zijn. Amen.
