We proberen het allemaal zo lang mogelijk te vermijden.
We hebben er ontzettend veel voor over om het niet te laten komen tot een breuk in onze familie. Ruzies zijn normaal waar mensen dicht bij elkaar leven maar we zijn toch als de dood voor harde confrontaties die kunnen leiden tot een onoverbrugbare tegenstelling. Die gaan we liever uit de weg. Terecht toch?
Goede familiebanden zijn namelijk heel belangrijk en vrijwel onvervangbaar.
En als we al niet in kleine kring aan vreedzame relaties werken, wat zouden we dan mogen verwachten van vrede in de wereld?
Hoe verbazingwekkend klinkt dan de evangelielezing van vandaag. Hoe verontrustend de uitspraken van Jezus: ‘Denken jullie dat Ik gekomen ben om vrede te brengen op aarde? Nee, zeg ik jullie, eerder verdeeldheid. Vanaf nu zullen vijf mensen in één huis verdeeld zijn, drie tegen twee, en twee tegen drie, vader tegen zoon, en zoon tegen vader; moeder tegen dochter, en dochter tegen moeder; schoonmoeder tegen schoondochter, en schoondochter tegen schoonmoeder.’
Dat zijn uitspraken die toch helemaal ingaan tegen ons diepste menselijke verlangen naar warme en liefdevolle contacten, naar harmonie. Bovendien zijn ze toch niet te rijmen met het evangelische aanbod van een liefdevolle God die als een trouwe vader mensen telkens nieuwe kansen geeft en oproept om vergevingsgezind met elkaar om te gaan.
Hoe kunnen we dergelijke extreme uitspraken begrijpen? En wat kunnen ze voor ons vandaag betekenen?
Lucas schrijft zijn evangelie voor mensen en gemeenschappen die bij vervolging in het oog van de storm zitten. Hun bekering tot de weg van Jezus brengt hen in conflict met hun onmiddellijke omgeving. De weg van Jezus gaat niet zelden een andere richting uit dan die waarmee ze vertrouwd waren en kan in die zin dan ook leiden tot een breuk met familie en vrienden. Maar als er crisis en bedreiging van buitenuit zijn, dreigt er ook vaak verdeeldheid over de manier waarop die situatie best aangepakt wordt. Dreigt er verdeeldheid binnenin, in één huis, in één gemeenschap.
Die verdeeldheid is voor de gemeenschap van Lucas een realiteit, een feit. De uitspraken in de evangelielezing vandaag, getuigen van die pijnlijke realiteit. Ze moeten dan ook niet begrepen worden als een oproep, een doel.
Jezus volgen betekent duidelijke maatschappelijke en religieuze keuzes maken die niet begrepen worden, veel weerstand oproepen en helaas soms leiden tot gewelddadige verwerping. Je inzetten opdat de minste mens tot haar recht zou komen veronderstelt in de praktijk vaak tegen stroom ingaan. Voorrang geven aan wie niet van tel zijn en rechteloos lijken; mensen zonder naam, een naam en een gezicht geven, blijkt in elke tijd weer een opdracht die tot conflicten leidt. In Jezus’ leven zelf zien we hoe zijn religieuze en maatschappelijke opstelling veel tegenstand heeft opgeroepen. En uiteindelijk tot zijn kruisdood geleid.
