Kloosterpreken

Op een avond, tijdens een gezellig samenzijn, besloten drie vrienden gelijkaardige levenservaringen te delen. De eerste was een tiental dagen op Antarctica geweest, een woestijn van ijs, een zee van schots en schoonheid, zoals hij het uitdrukte. Een verblindende witheid, zo ging hij tevreden verder. De tweede was geraakt door een verblijf in een zandwoestijn de week voordien. Een kleine windstoot volstond om zijn voetstappen uit te wissen. Kilometers lang niets dan zandkorrels, duinen die leken te bewegen als golven, dat alles badend in een persoonlijk gevoel van innerlijke vrede. De derde was net terug van een wandeltocht door een woestijn van stenen en stof. Hier en daar stond een boom, die in de meeste gevallen levenloos leek. Hij had op zijn kompas gelopen. Al vertellende ontdekten de drie vrienden dat hun woestijnen een gemeenschappelijke karaktertrek hadden: geen van hen had een volledig uitgestippelde weg gevolgd. Ze haalden herinneringen op aan uitgestrekte vlaktes van zand, stenen of ijs, maar niet aan wandelpaden of wegjes. En is dat overigens geen kenmerk van vele woestijnen?

Deze donderdag, in de brievenbus van de Dominicaanse gemeenschap van Luik, zat er een proces-verbaal voor te hard rijden..... Ik heb natuurlijk de enveloppe in beslag genomen. Na een korte controle van de agenda van het gebruik van de auto's van de gemeenschap, werd het al snel duidelijk dat die boete voor mij was! Als ’t u belieft, aan het einde van deze viering, kom me niet allemaal eraan herinneren dat ik voorzichtiger en langzamer moet zijn.... !


Wat had je over je willen zeggen... bij je grafrede?Dit is de nogal radicale vraag die ik vaak stel aan mensen die ik begeleid, ongeacht hun leeftijd! Wat willen we achterlaten als de dood —als een dief— komt? Het gaat er niet om dat we ons nu schuldig voelen of spijt hebben van alle keren dat we beter hadden kunnen liefhebben... maar om onszelf af te vragen: "Wat doen we nu om onze geliefden met woorden van vreugde over ons te laten spreken?" Is het nodig om nu al verdiensten te verzamelen? Moeten we nu geweldige dingen doen? De boodschap van de gelijkenis is verrassend en in werkelijkheid binnen ieders bereik. De dienaar die in de vreugde van zijn Meester treedt, is gewoonweg "trouw geweest aan een paar dingen"!

“Want het zal dan een tijd van nood zijn, zoals er eerder nog geen is geweest sinds er volken zijn. Velen van hen die slapen in het stof zullen ontwaken, sommigen om eeuwig te leven, anderen om de smaad van een eeuwige schande te ondervinden.” Na lezing van deze woorden daarnet heeft de lector besloten met “Woord van de Heer” en hebben de kerkgangers geantwoord met “Wij danken God”. Ooit zal iemand me eens moeten uitleggen hoe we God kunnen danken na zulke apocalyptische verzen. In het Evangelie doet Jezus er evenwel nog een schepje bovenop: “Maar na die verschrikkingen in die dagen zal de zon verduisteren en de maan zal geen licht meer geven; de sterren zullen van de hemel vallen en de hemelse heerscharen zullen in verwarring geraken.” En opnieuw heeft iedereen, nadat gezegd werd “Woord van de Heer”, geantwoord als één man en met animo “Wij danken God”.