Kloosterpreken

Bij de voorbereiding van een huwelijk hoor ik dikwijls de verloofden zeggen dat ze in een kerk willen trouwen, omdat ze zich kunnen vinden in de christelijke waarden. Hierbij stelt zich natuurlijk de vraag naar de eigenheid van een christelijke waarde. Reeds vóór Christus hadden mensen een gedeelde set aan waarden, menselijke waarden die in geen enkel opzicht christelijk genoemd kunnen worden, daar Christus onze menselijkheid nog lang niet op zich had genomen.

Hoe staan we voor de wet? Hoe situeren we ons ten opzichte van normen, codes, regels? In het dagelijks leven worden we omringd door regels, bureaucratie, controles en beperkingen... Is het mogelijk om alles goed te observeren? Is het echt mogelijk om voor eens en altijd te zeggen: "Ik ben in orde, ik pleeg geen enkel misdrijf"?

Wie snel wil weten of een boek iets voor hem of haar is, bladert door naar het einde, tot aan het besluit. Daar balt de auteur immers zijn gedachten samen, verwoordt ze nog eens op een andere manier, recapituleert, onderstreept de kern, zet de puntjes op de i. Dat is ook wat Beloken Pasen wil zijn: beloken betekent besloten; Beloken Pasen dus als het besluit van het Paasoctaaf, als een résumé van wat Pasen is. Het was dan ook geenszins willekeurig toen de heilige paus Johannes-Paulus II in het Jubeljaar 2000 besloot déze zondag na Pasen uit te roepen tot zondag van de Goddelijke Barmhartigheid. Hiermee gaf hij aan dat de Goddelijke Barmhartigheid de leessleutel is van het ganse Paasgebeuren.