Preek van de Week

In mijn werkkamer hangt een prachtige batik-doek van Suzanne Dölker dat ik ooit als geschenk kreeg. Het doek stelt een reuzegrote boom voor met vogels die in de takken nestelen, op de grond allerlei dieren met jongen, en in het centrum een gezin met een klein kindje. Het doek verwijst naar de droom van Ezechiël over de fundamentele groeikracht die de ganse kosmos doordrenkt. De idee dat een onhoudbare kracht de wereld beheerst keert in alle godsdiensten, in de kunst en de filosofie terug. Jacques Hamelinck schreef een dichtbundel met als titel ‘Ranonkel’ waarin hij beschrijft hoe een bijzondere plant de hele wereld gaat overwoekeren en mensen en dieren samen brengt. Spinoza trof zijn Joodse volksgenoten in het hart toen hij de natuur vereenzelvigde met God (Deus sive natura).

“Je hebt een heel dorp nodig om een kind op te voeden.” is een bekende uitspraak. En wat geldt voor het opvoeden van een kind geldt voor iedereen: je hebt een heel dragend netwerk nodig om écht te kunnen leven. Plaatsen waar je mag zijn wie je bent, waar je je niet groter of kleiner hoeft te maken. Zo’n netwerken noem ik ‘mijn ruimere familie’. Zij vormen een onzichtbaar weefsel boven de afgrond gespannen. Hopelijk kunnen onze geloofsgemeenschappen mee zo’n weefsel vormen. Ik wens iedereen zo’n ruimere familie toe.

Het moet ergens tussen 1259 en 1264 zijn geweest toen de grote theoloog en dominicaan Thomas van Aquino zich terugtrok in het Italiaanse Orvieto, een uur rijden ten noorden van Rome. Hij vergezelde paus Urbanus IV die Thomas had gevraagd om teksten te schrijven voor het officie – het Getijdengebed - voor het feest van Corpus Christi. Sacramentsdag noemen we het ook wel, dat vandaag wordt gevierd, de tweede zondag na Pinksteren.

“De elf leerlingen trokken naar Galilea, naar de berg die de verrezen Jezus hun had aangewezen”. Waarom moesten ze weg uit Jeruzalem? Waarom terug naar dat verre heidense Galilea? Waarom naar een berg? En welke berg had Jezus aangewezen?