Preek van de Week

De lezingen van vandaag plaatsen ons samenzijn in een continuïteit van bijzondere orde. Drie verhalen en vertrouwde gebaren ballen verleden en toekomst samen in een bijzonder ‘nu’.

Her-inner-en in onze Nederlandse taal zegt het zo mooi: gebeurtenissen van toen her-beleven vanuit hun dynamiek voor vandaag … en morgen.

Ons samenzijn is geen nostalgisch gebeuren maar een opnieuw eigen maken van de dynamiek van bevrijding uit alles wat vasthoudt/tegenhoudt om samen mens te zijn naar Gods droom...

Later zul ge het begrijpen. Dat is wat veel ouders of grootouders —soms in verlegenheid gebracht— tegen hun kinderen of kleinkinderen zeggen als ze niet weten hoe ze moeten antwoorden of zich niet willen verantwoorden. Later... Dit is ook wat degenen met een beetje ervaring zeggen tegen degenen die proberen te leren, als om hen gerust te stellen. Later... zult gij het begrijpen. Maar nu ga ik mezelf niet verantwoorden...

Het verhaal van de intocht, zoals Marcus het vertelt, is een verhaal van verdekte tegenstrijdigheden. Je wordt voortdurend op het verkeerde been gezet.

Feestelijk eerbetoon en de dreiging van lijden en dood klinken er beide in door.En dat wordt expliciet in de daarop volgende lezing uit Marcus 14.

In onze tijd moeten veel mensen eveneens in omstandigheden van dreiging of onrecht zoeken naar heilzaam leven gericht op het goede...

Vier weken geleden zijn de Russische leiders erin geslaagd Aleksej Navalny definitief uit de weg te ruimen. De vorige poging om hem te vergiftigen mislukte. Ondanks die niet mis te verstane boodschap keerde Navalny na zijn herstel vrijwillig terug naar Rusland, goed beseffend dat hij daarmee zijn eigen doodsvonnis tekende. In een boodschap die vóór zijn dood in Duitsland was opgenomen, voel je enkel gedrevenheid om zijn missie verder te zetten en roept hij ook medestanders daartoe op met de woorden “Geef nooit op!.”. Waar je aarzeling en angst zou verwachten, geeft hij daar naar de buitenwereld toe geen blijk van.