Preek van de Week

In de evangelielezing van vandaag vertelt Johannes hoe het paasgeloof van de leerlingen en van Tomas ontluikt en groeit. Het gebeurde “op de avond van die eerste dag van de week” en “een week later”; telkens op een zondag, de dag van de Heer. Het verhaal eindigt met de zaligspreking: “Gelukkig zijn zij die niet zien en toch geloven.” Hiermee richt Johannes zich tot alle volgende generaties en daarom is dit verhaal veel meer dan het verslag van wat zich afspeelde in een ver verleden. Elke zondag moeten we het ontluikende paasgeloof herdenken en actualiseren.

Pasen is hét hoogfeest van het christendom. Jezus van Nazareth is niet in de dood gebleven. Hij is opgewekt ten leven. Alleluia. Zo vieren we Pasen. Als overwinning op de dood.Is dat niet vreemd terwijl we zien dat de dood alomtegenwoordig is! Hoe kun je dan Pasen vieren als feest van verrijzenis?. Hoe kan je zoiets zeggen wanneer je kijkt naar de wereld waarin we leven. Niet enkel Oekraïne en Gaza maar ook nog de vele ongekende plaatsen waar brutaal geweld en verkrachtingen mensen kapot maken. Het zijn er te veel om op te noemen. Zou een klaagzang hier niet méér op zijn plaats zijn! Zoiets als “nobody knows the trouble I’ve seen”.

Deze avond is een avond waarop je staat voor een grote keuze. Op het moment dat we overgaan van dood naar leven, op de grens van het aannemen en vieren van onze nieuwe identiteit en ons nieuwe toekomstperspectief in Christus, wordt er aan jou een belangrijke vraag gesteld. In deze overweging ga ik met je delen wat die vraag is en wat er gebeurd wanneer je de moed hebt om ja te zeggen.

De lezingen van vandaag plaatsen ons samenzijn in een continuïteit van bijzondere orde. Drie verhalen en vertrouwde gebaren ballen verleden en toekomst samen in een bijzonder ‘nu’.

Her-inner-en in onze Nederlandse taal zegt het zo mooi: gebeurtenissen van toen her-beleven vanuit hun dynamiek voor vandaag … en morgen.

Ons samenzijn is geen nostalgisch gebeuren maar een opnieuw eigen maken van de dynamiek van bevrijding uit alles wat vasthoudt/tegenhoudt om samen mens te zijn naar Gods droom...