Preek van de Week

Vandaag lezen we een deeltje uit de eschatalogische rede van Jezus bij Marcus. Wellicht heeft de eigen levenssituatie van de evangelist en van de gemeente waarvoor hij schrijft een forse stempel gedrukt op dit hoofdstuk 13. Want als hij rond het jaar 70 zijn evangelie schrijft, hebben de Romeinen de tempel in Jeruzalem compleet verwoest en de vele verzetsbewegingen in Israël uitgeroeid. Ook in Rome houden ze met vervolgingen lelijk huis bij de christengemeenschappen. Veel christenen vragen zich af: zal deze horror ooit stoppen? Waar vinden we hoop om verder te gaan?...

In de lezingen van deze zondag zijn het 2 weduwen die de show stelen. Niet omdat ze opvallend zijn, integendeel, het zijn eenvoudige vrouwen wiens naam niet eens genoemd wordt. Toch wordt hun verhaal al duizenden jaren doorverteld. Het is met deze mensen dat God geschiedenis maakt.

In het Evangelie van Marcus worden de schriftgeleerden vaak in een negatief daglicht geplaatst. Samen met de hogepriesters en de oudsten zijn ze sterke tegenstanders van Jezus. Er is één uitzondering: die éne schriftgeleerde die vandaag in de evangelielezing aan het woord komt. Hij heeft Jezus beluisterd bij een discussie met de Sadduceeën over de verrijzenis en hij heeft onmiddellijk begrepen dat Jezus, aangezien Hij zo raak geantwoord had vanuit de Schrift en met name met beroep op Mozes, zeker een goede kenner van de Wet van Mozes moet zijn.

Als bij een afscheid dat er geen is …De herfst stemt melancholiek. Allerheiligen en Allerzielen vullen de sfeer met weemoed. Er zijn veel mensen die we in gedachten roepen en waar we dankbaar om zijn. Vaak laten ze een spoor na van authentieke menselijkheid en blijven ze leven in onze herinnering. De bloemen die mensen vandaag naar het kerkhof dragen vormen een prachtige tuin waarmee we hun leven eren. Vaak zijn ze een ware steun en voorbeeld geweest.