Kloosterpreken

Terwijl modemakers van over de hele wereld al via de televisie proberen hun wintercollectie aan de man te brengen, alsof onze hele outfit dringend aan herziening toe is, zegt Christus ons in zijn Evangelie nog geen reservetuniek mee te nemen wanneer we op missie worden uitgezonden. Een verrassend contrast dus tussen het leven van vandaag en de oproep van Jezus. In eerste instantie zouden we in de val kunnen trappen zulke uitspraak van Jezus gewoon te verwerpen, weigeren om diens gebrek aan praktische zin te aanvaarden. Christus spreekt echter niet over eender welke trip, hij heeft het niet over een plezierreisje of een tijd van ontspanning. Nee, hij heeft het over de missie, over de oogst.

Op zesjarige leeftijd kwam ik te weten dat het menselijk leven begint bij een klein zaadje. Vlakbij de plek waar ik woonde in Leuven was een winkel waar zaden werden verkocht. Snel legde ik het volgende verband: in die winkel verkocht men bepaalde zaden enkel aan vaders, die deze vervolgens gaven aan moeders. Ontroerende naïviteit van een kind dat probeert de betekenis van het leven te doorgronden. Elk leven begint als een graantje. En het kleinste van deze graantjes groeit uit tot een boom in wiens schaduw de vogels zich kunnen nestelen.

Moeilijk iemand te vinden die stipter was dan deze meneer. Altijd op tijd, nooit te laat; alsof hij de uurregeling van de treinen van buiten had geleerd. Daarom ook mijn verbazing hem systematisch enkele minuten nà het begin van de zondagsviering te zien binnenwandelen in de kerk. “Op tijd voor mensen, te laat voor God”, zo leek zijn persoonlijk devies wel te luiden. Gedreven door een zekere nieuwsgierigheid vroeg ik hem op een dag naar de reden voor zijn gedrag. Hij antwoordde me eenvoudigweg dat voor hem de Mis aanving met de lezingen. Het begin van de viering vond hij maar saai, altijd hetzelfde met die herhaling van dat zinnetje uit het ‘Kyrie’: “Heer, ontferm U over ons”, zodat hij verkoos het geheel en al te vermijden door een beetje te laat binnen te komen. Om de betekenis te begrijpen van wat we beleven tijdens de eucharistieviering wanneer we bij het begin ervan, bij het Kyrie, vragen om de liefde en de barmhartigheid van onze God, stel ik voor opnieuw de lezingen van vandaag te bekijken.

Ik neem aan dat je al naar een winkel of warenhuis bent geweest... en bent vertrokken met iets anders dan wat je nodig had of van plan was te kopen... Het is vroeg of laat iedereens ervaring! We hebben ook soortgelijke ervaringen in onze relaties en menselijke ontmoetingen. Dit is wat grappig is aan dit buitengewone verhaal van de Samaritaanse vrouw die we zojuist hebben gehoord. Het evangelie is een prachtige manier om met de dubbele betekenis om te gaan! Bij de put van Sykar kreeg Jezus uiteindelijk niet het water dat hij was komen halen. Moe en dorstig, — letterlijk uitge-put — wil Jezus zijn dorst lessen. Maar als we ons aan de tekst houden, geeft de Samaritaanse vrouw hem niet te drinken. Anderzijds ging deze vrouw niet weg met het water dat ze dacht nodig te hebben. Verloren, emotioneel uitgeput, vertrok de Samaritaanse vrouw zonder datgene waar ze voor gekomen was, maar met veel meer dan ze durfde te hopen!