Preek van de Week

“Goede daden worden beloond”. Dat is een sympathieke gedachte. Dit principe zit diep verankerd in het religieus bewustzijn door de eeuwen heen en in verschillende culturen. We vinden de gedachte onder andere terug in meerdere psalmen. Maar ook in een volledig seculiere context blijft het idee zijn motiverende aantrekkingskracht behouden.

Niet ver van hier staat een mooie kerk met voor aan de straat een aparte kapel, speciaal voor hulp aan wenende kinderen. Altijd zie ik dat er kaarsen branden en dikwijls gaan mensen er even knielen. Die zondag vroeg de pastoor mij of ik hem voor de avondmis wilde vervangen, want hij was dat weekend al veel van dienst geweest. Toen ik mij in de sacristie had omgekleed en wachtte op de gong, kwam een jong gezin met een baby binnen. Ik vroeg waarmee ik hen kon helpen en verbaasd reageerden ze: “Met het overlezen van ons kindje natuurlijk, want het is een echte blèter”. Als professionele psycholoog die dacht zijn stiel te kennen begon ik allerlei vragen te stellen.

Na een maand onderbreking, lezen we verder in het evangelie van Marcus. In het zevende hoofdstuk (verzen 1-23) ontspint zich een discussie over de reinheidsgeboden. Voor ons zit reinheid in de sfeer van de hygiëne. Je moet maar terugdenken aan de coronaperiode waarin bescherming tegen ziektekiemen alle aandacht kreeg. In de religieuze context zit reinheid in een heel ander register. In het jodendom van Jezus’ tijd hadden de tegenstellingen heilig/profaan en rein/onrein een centrale plaats.

Wie probeert te bemiddelen in een familieruzie of tussen demonstranten pro-Israel en pro-Palestijnen, wens ik veel sterkte toe. Hij of zij loopt het risico van beide strijdende partijen scheldwoorden en klappen te krijgen. Want ieder is zo verzekerd van het eigen gelijk tegenover het onrecht van de ander, dat elke nuance, elke poging in de richting van ‘hoe voelt het voor hén’, enkel boosheid opwekt. Je hoort óf voor óf tegen te zijn.