Preek van de Week

Ik behoor – zoals velen onder jullie – tot de babyboom generatie, geboren tussen 1946 en 1960. In de euforie van de bevrijding na de Tweede Wereldoorlog werden vele gezinnen gesticht en vele, zeer vele kinderen geboren. Die omvangrijke geboortegolf heeft tot op vandaag grote maatschappelijke gevolgen gehad.

“Hoe welkom zijn de voeten van de vreugdebode die vrede meldt, van de vreugdebode met goed nieuws.” Woorden van de profeet Jesaja, zo’n 2500 jaar oud, maar ze hadden ook vandaag geschreven kunnen zijn. Want snakken ook wij in onze tijd daar niet naar, naar vrede, naar goed nieuws? ‘Goed nieuws’: het Griekse woord daarvoor is evangelie.

Stel je een revolutie voor die niet begint met het gebulder van kanonnen of het marcheren van legers, maar met het stille gelach van twee vrouwen. Er worden geen vlaggen ontrold, er worden geen verklaringen afgelegd—slechts een gedeeld moment in een bescheiden huis, gevuld met vreugde en de kiemen van hoop. Dit is de scène in het Evangelie van vandaag, waar Maria en Elisabeth elkaar ontmoeten in het bergland. Voor de wereld lijkt het misschien onbeduidend, maar in deze ontmoeting kantelt de geschiedenis. De Messias is al aanwezig, en zijn voorloper springt van vreugde, zelfs vanuit de moederschoot.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen; ik heb een hekel aan wachten. Als ik met het openbaar vervoer moet reizen, neem ik altijd een boek of een handwerkje mee om de wachttijd op het perron of bij de bushalte, nog enigszins nuttig te besteden. En dan heb ik het nog niet eens over al die uren van mijn leven die ik in wachtkamer of –hal heb doorgebracht. Ik heb er gewoon het geduld niet voor, voor dat wachten. En ik ben niet de enige.