Preek van de Week

“Hoe welkom zijn de voeten van de vreugdebode die vrede meldt, van de vreugdebode met goed nieuws.” Woorden van de profeet Jesaja, zo’n 2500 jaar oud, maar ze hadden ook vandaag geschreven kunnen zijn. Want snakken ook wij in onze tijd daar niet naar, naar vrede, naar goed nieuws? ‘Goed nieuws’: het Griekse woord daarvoor is evangelie.

Stel je een revolutie voor die niet begint met het gebulder van kanonnen of het marcheren van legers, maar met het stille gelach van twee vrouwen. Er worden geen vlaggen ontrold, er worden geen verklaringen afgelegd—slechts een gedeeld moment in een bescheiden huis, gevuld met vreugde en de kiemen van hoop. Dit is de scène in het Evangelie van vandaag, waar Maria en Elisabeth elkaar ontmoeten in het bergland. Voor de wereld lijkt het misschien onbeduidend, maar in deze ontmoeting kantelt de geschiedenis. De Messias is al aanwezig, en zijn voorloper springt van vreugde, zelfs vanuit de moederschoot.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen; ik heb een hekel aan wachten. Als ik met het openbaar vervoer moet reizen, neem ik altijd een boek of een handwerkje mee om de wachttijd op het perron of bij de bushalte, nog enigszins nuttig te besteden. En dan heb ik het nog niet eens over al die uren van mijn leven die ik in wachtkamer of –hal heb doorgebracht. Ik heb er gewoon het geduld niet voor, voor dat wachten. En ik ben niet de enige.

Kronkelpaden moeten recht worden.
Met de Advent is onlosmakelijk de figuur van Johannes de Doper verbonden. Hij is de weg-wijzer, degene die van zichzelf weg wijst en die als een wegwijzer de richting aangeeft voor wie zoeken naar een authentiek leven en zo de komst van de Verlosser verwachten. Uit alle beschrijvingen komt hij naar voor als een wat hoekige, radicale man die geen blad voor de mond nam en er niet voor terugschrok mensen de mantel uit te vegen. Net hij wordt gezien als de favoriete voorganger van Jezus, misschien zelfs als een belangrijke leermeester van Hem.